Księżyc świeci, a sny czekają... Babcia Zofia ma dla Ciebie kolejną opowieść! 🌙✨ Miłego czytania tej Bajka na dobranoc.
W Szepczącym Lesie, gdzie drzewa szeptały tajemnice gwiazdom, mieszkał mały wietrzyk imieniem Wietrzyk.
Nie był to zwykły wiatr. Inne wiatry hulały po polach, goniły chmury i szumiały w gałęziach z mocą huraganu. Wietrzyk był cichy, nieśmiały, a jego wiew przypominał raczej delikatne muśnięcie motyla.
Bardzo chciał nauczyć się śpiewać kołysanki. Słyszał, jak starsze wiatry nuciły melodie, które usypiały liście i kołysały ptasie gniazda.
Jego własne dźwięki brzmiały tylko jak ciche „szszsz…” – za cicho, za zwyczajnie. Czuł się inny, trochę niepotrzebny.
Pewnego dnia, Wietrzyk, z sercem pełnym smutku, powiał w stronę Starego Dębu Dziadka. Dąb Dziadek był najstarszym drzewem w Szepczącym Lesie.
Jego korzenie sięgały głęboko pod ziemię, a korona dotykała gwiazd. Mówiono, że Dąb Dziadek znał wszystkie tajemnice lasu i słyszał szepty czasu.
„Dębie Dziadku,” szepnął Wietrzyk, ledwo słyszalnie. „Chciałbym umieć śpiewać kołysanki, ale mój głos jest taki cichy…”
Dąb Dziadek pochylił się delikatnie, a jego liście zaszumiały cicho, jakby szeptały słowa pocieszenia. „Wietrzyku,” powiedział głosem, który brzmiał jak szelest jesiennych liści, „każdy wiatr ma swój własny głos.
Nie musisz być jak inne wiatry. Twój cichy głos też może być piękny.”
„Ale jak?” zapytał Wietrzyk, czując cień nadziei.
Dąb Dziadek uśmiechnął się mądrze. „Posłuchaj lasu, Wietrzyku. Nie tylko huku burzy, ale i szeptu liści, brzęczenia pszczół, śpiewu strumyka. Kołysanka to nie tylko głośne dźwięki, ale przede wszystkim delikatność i spokój.”
Wietrzyk zaczął słuchać. Zamknął oczy i pozwolił, by dźwięki lasu go otuliły. Usłyszał cichy szelest liści, delikatne pluskanie strumyka, brzęczenie pracowitej pszczoły Zuzi zbierającej nektar z kwiatów koniczyny.
Zrozumiał. Kołysanka to nie siła, ale uczucie.
Przez wiele dni Wietrzyk ćwiczył. Delikatnie muskał liście, próbując naśladować ich szept. Lekko kołysał źdźbła trawy, starając się oddać rytm strumyka.
Początkowo było trudno. Jego wiew nadal był nieśmiały, ale powoli, bardzo powoli, zaczynał nabierać melodii.
Aż pewnego wieczoru, kiedy księżyc malował srebrne smugi na polanie, Wietrzyk poczuł, że jest gotowy. Zaczął nucić. Nie głośno, nie z rozmachem, ale delikatnie, z sercem.
Jego wiew był jak muśnięcie piórka, jak szept tajemnicy. Melodia płynęła cicho, niosąc spokój i ukojenie.
Liście drzew przestały szeptać, strumyk zwolnił swój bieg, a świetliki zamigotały wolniej, słuchając kołysanki Wietrzyka. Nawet mały ślimak Ślimak Timmy wysunął różki i uśmiechnął się z zadowoleniem.
Wietrzyk śpiewał i śpiewał, a Szepczący Las zasypiał, otulony jego delikatną melodią. Wtedy Wietrzyk zrozumiał, że jego cichy głos też jest ważny. Że nie trzeba być głośnym i silnym, by być potrzebnym.
Czasami to właśnie delikatność i spokój są najpiękniejsze i najbardziej kojące. I tak, mały Wietrzyk, nauczył się śpiewać najpiękniejsze kołysanki w Szepczącym Lesie, kołysanki ciche, ale pełne serca i miłości.
