Księżyc świeci, a sny czekają... Babcia Zofia ma dla Ciebie kolejną opowieść! 🌙✨ Miłego czytania tej Bajka na dobranoc.
W Krainie Szeptanych Obłoków, gdzie chmury miały imiona i szeptały sekrety wiatru, mieszkała Chmurka imieniem Puszysta. Puszysta była chmurką niezwykłą.
Nie lubiła deszczu, burzy ani nawet zwykłego, szarego pochmurnego dnia. Puszysta kochała kolory. Kochała malować tęcze.
Ale Puszysta była bardzo, bardzo nieśmiała. Swoje tęcze malowała tylko nocą, kiedy wszystkie inne chmury spały, snując białe, spokojne sny o owcach i gwiazdach.
Używała do tego rosy porannej, zbieranej w kielichach kwiatów księżycowych, i blasku gwiazd, który mieszała z pyłkiem motylich skrzydełek.
Jej paletą były liście drzew Szeptuchów, a pędzlem – piórko Złotopiórego, najrzadszego ptaka w Krainie Obłoków.
Nikt nie widział tęcz Puszystej. Nikt, oprócz samotnego, starego drzewa Dębu Mądrości, które stało na najwyższym wzgórzu i wszystko widziało i słyszało.
Dąb Mądrości szumiał cicho, kiedy Puszysta malowała, a jego liście szeptały pochwały, które Puszysta ledwo słyszała, bo była tak zajęta swoją pracą.
Jednej nocy, kiedy Puszysta malowała tęczę szczególnie piękną, z odcieniami, których nigdy wcześniej nie widziała – kolorem zachodzącego słońca i kolorem śmiechu dziecka – usłyszała ciche szlochanie.
Spojrzała w dół i zobaczyła małą, zagubioną gwiazdkę. Gwiazdka spadła z nieba i teraz leżała na miękkim mchu, płacząc cicho, jakby miała za chwilę zgasnąć.
Puszysta, choć nieśmiała, poczuła wielkie współczucie. Delikatnie opuściła pędzelek i zeszła niżej, stając się gęstą, miękką mgłą, aby otulić zmarzniętą gwiazdkę. „Co się stało, malutka?” – wyszeptała Puszysta, głosem cichym jak szelest jedwabiu.
„Zgubiłam drogę do domu,” – zapłakała gwiazdka. „Nie wiem, jak wrócić na niebo. Jestem taka samotna i boję się ciemności.”
Puszysta pomyślała chwilę. Potem wpadła na pomysł. „Mam mapę,” – powiedziała cicho. „Mapę do skarbu chmur. Ona ci pomoże.”
Gwiazdka spojrzała na nią z nadzieją. Puszysta delikatnie wzięła ją na swoją mglistą dłoń i uniosła wysoko, wysoko, aż ponad drzewa Szeptuchów i wzgórze Dębu Mądrości.
Wtedy, delikatnie rozproszyła mgłę, odsłaniając swoją tęczę. Tęczę tak jasną i kolorową, że oświetliła całą Krainę Szeptanych Obłoków.
„Spójrz!” – wyszeptała Puszysta. „To mapa. Podążaj za kolorami. Każdy kolor prowadzi cię do innej gwiazdy, a one razem pokażą ci drogę do domu.”
Gwiazdka, zachwycona, przestała płakać. Patrzyła z podziwem na tęczę Puszystej. Rzeczywiście, kolory tęczy lśniły jak drogowskazy. Powoli, z nową nadzieją, gwiazdka uniosła się i zaczęła podążać za kolorami tęczy, najpierw za czerwonym, potem pomarańczowym, żółtym, zielonym, niebieskim, indygo i fioletowym. Każdy kolor prowadził ją do kolejnej, coraz jaśniejszej gwiazdy na niebie.
Kiedy gwiazdka dotarła do ostatniego, fioletowego łuku tęczy, zobaczyła przed sobą drogę z powrotem na nocne niebo, pełne migoczących gwiazd, czekających na nią z otwartymi ramionami blasku.
Gwiazdka odwróciła się, aby podziękować Puszystej, ale Puszysta już znikała, stając się znowu nieśmiałą, białą chmurką, ukrywającą się w ciemnościach.
Ale tym razem, w sercu Puszystej, coś się zmieniło. Poczuła ciepło i radość, których nigdy wcześniej nie znała. Zrozumiała, że jej tęcze, choć malowane w ukryciu, mogą być czymś więcej niż tylko sekretną pasją. Mogą być pomocą, nadzieją, światłem w ciemności.
Od tamtej nocy, Puszysta malowała tęcze częściej i śmielej. Czasami nawet w dzień, kiedy słońce delikatnie muskało jej obłoczki. A inne chmury, zaciekawione kolorowymi blaskami, zaczęły pytać, szeptać, dopytywać.
I Puszysta, choć wciąż trochę nieśmiała, zaczęła im opowiadać o swoich tęczach, o kolorach, o magii i o małej, zagubionej gwiazdce, która dzięki tęczy znalazła drogę do domu.
A Kraina Szeptanych Obłoków stała się jeszcze bardziej kolorowa i radosna, dzięki nieśmiałej chmurce o imieniu Puszysta i jej sekretnej mapie do skarbu chmur.
