Księżyc świeci, a sny czekają... Babcia Zofia ma dla Ciebie kolejną opowieść! 🌙✨ Miłego czytania tej Bajka na dobranoc.
W Krainie Szepczących Wierzb, gdzie drzewa szeptały tajemnice, a strumienie gwiezdnego pyłu płynęły jak sny, mieszkała mała Zosia. Zosia kochała zbierać świetliki w słoiku i patrzeć, jak tańczą w ciemności.
Pewnego wieczoru, gdy niebo usiane było gwiazdami jak rozsypane diamenty, Zosia usłyszała cichy szelest pod swoim oknem.
Zeszła na dół i znalazła list. Nie byle jaki list! Był utkany z gwiezdnego pyłu i zapieczętowany kroplą rosy. Adresowany był do „Najbardziej Ciekawskiej Dziewczynki w Krainie Szepczących Wierzb”.
Zosia wiedziała, że to o niej. Ostrożnie otworzyła list. W środku znajdował się rysunek – dziwny znak przypominający śpiącą gwiazdę i kilka niezrozumiałych symboli.
Zosia pobiegła do Dziadka Dęba, najstarszego i najmądrzejszego drzewa w krainie. Jego kora była pokryta zmarszczkami jak mapa, a liście szumiały opowieściami o dawnych czasach.
„Dziadku Dębie, co to znaczy?” – zapytała Zosia, pokazując list.
Dziadek Dąb pochylił się i szepnął: „To list z Gwiazd, Zosiu. Mówią, że ich blask słabnie. Potrzebują pomocy. Ten znak to język gwiazd – język światła i snów.”
Zosia poczuła dreszcz niepokoju, ale i ciekawość. „Jak możemy pomóc?” – zapytała.
„Musisz znaleźć Świetlika Przewodnika, Lumina. On rozumie język gwiazd i wie, jak dotrzeć do Gwiezdnej Doliny, gdzie gwiazdy śpią.” – odpowiedział Dziadek Dąb.
Lumin, jak opowiadały legendy, był świetlikiem o niezwykłym blasku, który potrafił prowadzić przez najciemniejsze noce. Zosia wyruszyła na poszukiwania. Wędrowała przez łąki, gdzie rosły świecące grzyby, i przeszła przez Las Szeptów, gdzie liście szeptały ciche piosenki.
W końcu, nad brzegiem Srebrnego Potoku, zobaczyła go. Lumin siedział na liściu paproci, a jego światło pulsowało delikatnie, jak bicie serca.
„Jesteś Lumin?” – zapytała Zosia nieśmiało.
Świetlik odwrócił się. Miał oczy jak małe gwiazdki. „Tak, jestem Lumin. Słyszałem o liście z Gwiazd. Ich blask słabnie, sny stają się ciche. Musimy im pomóc.”
Razem, Zosia i Lumin, wyruszyli w podróż do Gwiezdnej Doliny. Lumin prowadził, oświetlając drogę swoim blaskiem, a Zosia niosła list z gwiazd.
Droga była pełna cieni i cichych dźwięków, które czasami budziły lekki strach, ale Zosia wiedziała, że muszą dotrzeć na miejsce.
Gdy dotarli do Gwiezdnej Doliny, zobaczyli, że gwiazdy rzeczywiście ledwo się tlą. Były smutne i przygaszone. Lumin zaczął świecić najjaśniej jak potrafił i szeptać w języku gwiazd.
Okazało się, że gwiazdy zapomniały o radości i śmiechu. Były zmęczone samotnym świeceniem.
Zosia wpadła na pomysł. Wyjęła swój słoik ze świetlikami. Otworzyła go i wypuściła świetliki do Gwiezdnej Doliny.
Małe, migoczące światełka zaczęły tańczyć wokół gwiazd, a ich radosny taniec wypełnił dolinę śmiechem i blaskiem.
Gwiazdy zaczęły jaśnieć coraz mocniej, ich blask rozświetlił całą Krainę Szepczących Wierzb. Srebrny Potok znów lśnił, a sny wróciły do dziecięcych głów, kolorowe i pełne magii.
Zosia i Lumin wrócili do domu, zmęczeni, ale szczęśliwi. Dziadek Dąb uśmiechnął się swoimi liśćmi. „Dobrze zrobiliście, mali bohaterowie.
Pamiętajcie, nawet najmniejszy blask może rozświetlić najciemniejszą noc.” A Zosia zasnęła, marząc o tańczących gwiazdach i świetlikach, czując ciepło nadziei w sercu.
