Księżyc świeci, a sny czekają... Babcia Zofia ma dla Ciebie kolejną opowieść! 🌙✨ Miłego czytania tej Bajka na dobranoc.
W Dolinie Szeptów, gdzie rosły świetliki jak polne kwiaty, mieszkała mała iskierka o imieniu Zosia.
Nie była zwykłą iskierką – jej światełko migotało w rytmie bicia serca, a zamiast latać w samotności, uwielbiała oświetlać drogę zagubionym ślimakom i tańczyć z nocnymi motylami.
Jednej nocy, Zosia zauważyła, że coś jest nie tak. Księżyc, który zwykle lśnił jak ogromny plaster sera, wydawał się blady i matowy. W Dolinie Szeptów zapanowała dziwna cisza.
Nawet świerszcze przestały cykać swoje wieczorne serenady. Zosia usłyszała ciche szlochanie dochodzące zza wielkiego liścia paproci. To był mały, puchaty króliczek, Maciek.
„Co się stało, Maćku?” zapytała Zosia, delikatnie oświetlając jego mokre od łez wąsiki.
„Księżycowy Ser… on… on traci swój blask!” wyszeptał Maciek. „Babcia mówiła, że kiedy Księżycowy Ser słabnie, sny stają się niespokojne i szare.”
Zosia poczuła dreszczyk niepokoju. Niespokojne sny? To brzmiało strasznie! Musiała coś zrobić. Postanowiła poszukać pomocy u Mądrego Dębu, drzewa tak starego, że jego korzenie oplatały całą Dolinę Szeptów.
Podróż do Mądrego Dębu była długa i ciemna. Dookoła szumiały liście, a cienie tańczyły na ścieżce. Zosia bała się trochę, ale myśl o bladym Księżycu i smutnych snach dodawała jej odwagi.
W końcu dotarła do Dębu. Jego kora była pokryta mchem jak miękki koc, a z gałęzi zwisały lampiony zrobione z wydrążonych orzechów, oświetlające przestrzeń ciepłym, złotym światłem.
„Mądry Dębie, Mądry Dębie,” zawołała Zosia. „Księżycowy Ser słabnie! Co możemy zrobić?”
Dąb zaszumiał liśćmi, jakby szeptał tajemnicę. „Księżycowy Ser potrzebuje… śmiechu. Tak, śmiechu i radości. Potrzebuje usłyszeć najradośniejszy śmiech w Dolinie Szeptów.”
Zosia zrozumiała. Musi zebrać wszystkich mieszkańców Doliny i sprawić, by się śmiali! Poleciała szybko do Maćka i innych zwierzątek. Opowiedziała im o radzie Mądrego Dębu.
Początkowo wszyscy byli smutni i przestraszeni, ale Zosia nie poddawała się. Zaczęła opowiadać śmieszne historie o wiewiórkach, które próbowały schować orzechy w dziuplach dzięciołów, i o ślimakach, które organizowały wyścigi na liściach kapusty.
Najpierw pojawiły się ciche chichoty, potem głośniejsze śmiechy, aż w końcu cała Dolina Szeptów wypełniła się radosnym hałasem.
Śmiech niósł się echem między drzewami, docierając aż do bladego Księżyca. I stał się cud! Księżycowy Ser zaczął powoli jaśnieć. Najpierw delikatnie, potem coraz mocniej, aż znowu lśnił pełnym, okrągłym blaskiem.
Maciek, króliczek, zaczął skakać z radości, a Zosia poczuła, jak jej iskierka migocze jeszcze jaśniej.
Dobre sny wróciły do Doliny Szeptów, a Zosia zrozumiała, że nawet mała iskierka może zdziałać wielkie rzeczy, jeśli tylko ma odwagę i chęć pomóc innym.
Tej nocy Zosia spała spokojnie, oświetlając swoim małym światełkiem najpiękniejsze sny w całej Dolinie Szeptów.
